Lola Novaković, jedna od najpoznatijih i najvoljenijih pevačica jugoslovenske muzičke scene, započela je svoju karijeru veoma rano i tokom života ostavila neizbrisiv trag u muzici i kulturi. Njeno ime povezivalo se s velikim hitovima i brojnim nagradama, ali, nažalost, njen život, baš kao i smrt, bili su obeleženi kontroverzama i nepravdom koja je zadesila mnoge velike umetnike.
Rani početak i uspon karijere
Lola Novaković je svoju muzičku karijeru započela sa svega 22 godine, kada je postala vokalni solista na Radio Beogradu. Njeni talenti brzo su prepoznati, a njeni emotivni nastupi osvojili su srca publike širom Jugoslavije. Njena karijera bila je puna uspeha, sa brojnim hitovima koji su joj doneli ogromnu popularnost, ali jedan od ključnih trenutaka bio je njen nastup na Pesmi Evrovizije 1962. godine, gde je sa pesmom “Ne pali svetla u sumrak” Jugoslaviji donela četvrto mesto. Taj uspeh nije samo učvrstio njen status muzičke zvezde, već je pesma postala jedan od njenih zaštitnih znakova.
Lola je postala sinonim za kvalitetnu muziku, a njen glas i emocije koje je unosila u svoje nastupe ostali su zapamćeni kao simbol jedne cele generacije.
Privatni život i tri braka
Iako je njena profesionalna karijera bila impresivna, mediji su često više pažnje posvećivali njenom privatnom životu, koji je bio sve samo ne običan. Lola Novaković se udavala tri puta, a svaki od tih brakova izazvao je interesovanje javnosti i brojne spekulacije.
Prvi brak bio je sa profesorom Borom Kragujevićem, koji je trajao samo dve godine. Drugi brak, sa Milo Jovanovićem, trajao je četiri godine i završio se razvodom 1970. godine. Najveću pažnju privukao je njen treći brak sa estradnim umetnikom Draganom Antićem, sa kojim je bila u braku do 2000. godine. Razlika u godinama između njih bila je više od deset godina, što je u tadašnjoj, konzervativnoj sredini izazvalo brojne kritike. Ipak, ova veza je bila najduža i najkontroverznija u njenom životu, a mediji su često pisali o njima, uključujući i tvrdnje da je Lola bila u ruskom zatvoru i da je bila povezana s CIA-om.
Nakon razvoda, Lola se povukla iz javnosti, pojavljujući se samo povremeno na koncertima i u predstavama na Pozorištu na Terazijama. Tada je nosila titulu “prve dame jugoslovenske muzike”, koju su joj dodelili i mediji i kolege, a obožavaoci su je poštovali kao jednog od najvažnijih umetnika na jugoslovenskoj muzičkoj sceni.
Poslednje godine života i smrt
Nažalost, poslednje godine Lola Novaković je provela u samoći. Preminula je 2016. godine u svom domu na Ceraku, a okolnosti njene smrti bile su gotovo tragično mirne – pronađena je u fotelji, izgledalo je kao da mirno spava, a kad su prišli, bila je već mrtva. Iako je tokom života često bila razočarana tretmanom koji je dobijala od medija i društva, izrazila je želju da ne bude sahranjena u Aleji velikana, već da bude sahranjena na skromniji način.
Nažalost, ni njena smrt nije prošla bez skandala. Na dan njene sahrane, njena kuća je opljačkana, a lopovi su odneli mnoge vredne stvari koje su pripadale ovoj muzičkoj legendi. Ovaj incident nije odmah dospio u medije, već je tek nakon tri meseca postao poznat, zahvaljujući jednoj od njenih bliskih prijateljica, što je dodatno potreslo njene obožavaoce i sve koji su je poštovali.
Zaborav i sahrana
Smrt Lole Novaković i način na koji je sahranjena izazvali su ogorčenje kod mnogih. Mirjana Bobić Mojsilović, poznata novinarka, u svom tekstu za “Večernje novosti” napisala je da je Lola, koja je bila simbol Beograda, “sahranjena kao opštinsko dete”. Nije bilo velikih govora, komemoracija, ni pojavljivanja važnih osoba iz društvenog života na njenoj sahrani. Sahranila ju je samo njena komšija, uz prisustvo nekoliko prijatelja.
Ironija ove situacije leži u činjenici da je neko ko je tokom života dala toliko Beogradu i Jugoslaviji, ko je postao legenda, otišao bez mnogo pažnje i poštovanja. I dok su na ispraćaju sa zvučnika svirali njeni legendarni hitovi, urnu je komšija umotao u svoj sako i ispratio je na poslednjem putu, gotovo bez ikakvih ceremonijalnih poštovanja.
Metafora za zaborav
Ovaj događaj postao je metafora za zaborav i nepravdu koja je postala sveprisutna u današnjem društvu. Lola Novaković je pevala pesme o Beogradu, o ljubavi, tugi i radosti, ali su se stihovi, i na njenoj sahrani, činili kao odraz današnjeg vremena, gde se često zaboravljaju oni koji su ostavili najdublji trag.
“Samo kap veselja tražim“, pesma koja je obeležila njen život, postala je simbol njenog postojanja – pružajući radost dok je bila prisutna, a ostavljajući tragove u srcima obožavalaca koji je nikada neće zaboraviti, iako društvo i Beograd, nažalost, jesu.
Lola Novaković je danas više od muzičkog imena. Ona je simbol jednog vremena, dostojanstva, kulture i umetnosti, ali i podsećanje na to koliko je važno čuvati i poštovati prošlost, jer ona oblikuje našu sadašnjost.
