Svetlana Ceca Bojković, jedna je od najcenjenijih glumica srpske pozorišne, filmske i televizijske scene. Njena karijera, duga više od pedeset godina, obeležena je izuzetnim ulogama i priznatim nagradama koje svedoče o ogromnom doprinosu domaćoj kulturi. Iako je danas u 77. godini života, njen umetnički zanos nije oslabio – i dalje sa strašću igra na daskama koje život znače, pred kamerama i u dušama svoje publike.
- Rođena je, kako sama kaže, sasvim slučajno u Zemunu. Njena majka je, želeći da je porodi kod poznatog akušera tog vremena, prešla reku i rodila je u zemunskom porodilištu. Ubrzo nakon rođenja, preneta je u Beograd, gde je detinjstvo provela u Njegoševoj ulici, u zajedničkom stanu koji je delila sa roditeljima i starijom gospođom, koju su zvali tetka Nikolija. Ta uspomena na detinjstvo, podeljena u jednom intervjuu, otkriva nežnu porodičnu atmosferu i sećanja koja su oblikovala njen karakter.
Kroz godine, Bojković je gradila zavidnu glumačku karijeru, ostavljajući trag u brojnim domaćim filmovima i serijama. Njeno ime postalo je sinonim za eleganciju, dostojanstvo i duboku emociju na sceni. Nakon što je njen suprug, Slavko Kruljević, bio ambasador u Finskoj, vratila se u Beograd i nastanila se u mirnom i autentičnom potkrovlju stare zgrade, pronašavši u njemu utočište.
- Iako je kroz decenije postala jedno od nacionalnih umetničkih blaga, jedan detalj iz njenog privatnog života iznenadio je mnoge. Penzija koju prima iznosi svega 30.000 dinara, što je za većinu ljudi koji poznaju njen opus – šokantna činjenica. Sama glumica je jednom prilikom otvoreno govorila o toj temi, naglašavajući koliko je položaj umetnika u starosti često zapostavljen. Pomenula je i slučaj Steve Žigona, legendarnog glumca, koji je, kako kaže, preminuo s penzijom od samo 17.000 dinara.
Ovaj podatak izaziva duboku nelagodu, jer ukazuje na sistemsku nepravdu prema onima koji su svoj život posvetili kulturi i umetnosti. Upravo zbog toga, Ceca je pokrenula inicijativu za rešavanje položaja penzionisanih glumaca. Nije tražila sažaljenje, već je ukazala na činjenicu da umetnici, uprkos ogromnom doprinosu, često u poznim godinama žive na margini društvene brige.
- Iako bi neko pomislio da će takvi uslovi ostaviti gorčinu u njenim pogledima na život, Bojković zrači smirenošću i zahvalnošću. Navela je da danas oseća slobodu da radi ono što voli, a ne ono što mora. Penzionisala se rano, ali iz opravdanog razloga – glumom se počela baviti još tokom druge godine studija, što znači da iza sebe ima život pun rada, zalaganja i umetničkog izraza.
U poslednjoj deceniji aktivnog rada pre penzije, prešla je u status slobodnog umetnika, što joj je, kako kaže, donelo značajan osećaj nezavisnosti. Za nju je sloboda jedno od najvažnijih osećanja, bilo da se radi o izboru uloga, načinu života ili izražavanju kroz umetnost. Upravo ta sloboda postala je ključ njenog unutrašnjeg mira i kreativnog opstanka.
- Neumorno nastavlja da igra, i to ne iz potrebe, već iz istinske ljubavi prema svom pozivu. Publika u njoj i dalje vidi ženu ogromne harizme i umeća, čije prisustvo na sceni donosi dublji smisao svakom komadu. Bez obzira na penziju i sve izazove koje život nosi, Ceca Bojković ostaje simbol umetničke doslednosti, kulturnog identiteta i ljudske topline.
Njeno delovanje, kako na sceni tako i van nje, ukazuje na to koliko je važna briga o ljudima koji su život dali umetnosti. Kroz njen primer postavlja se pitanje: kako kao društvo vrednujemo one koji su nas učili emocijama, lepotom izraza i moralnim dilemama kroz umetnost? Njena skromna penzija nije samo lična priča, već i odraz širih problema u odnosu prema kulturnim radnicima.
- Uprkos svemu, Ceca Bojković ne gubi veru. Njeno dostojanstvo, istrajnost i posvećenost govore više od bilo koje izjave. Ona ne traži priznanja – već ih svakim svojim pojavljivanjem i dalje zaslužuje. U njenom glasu oseća se mudrost, u njenom hodu spokoj, a u svakom njenom pogledu vidi se umetnica koja i dalje inspiriše generacije koje dolaze.
