U Toraja regiji na ostrvu Sulavesi u Indoneziji, postoji izvanredna i neobična praksa poznata kao “život s mrtvima.” Ova tradicija podrazumeva da članovi porodice nastave da žive sa telima svojih preminulih rođaka godinama nakon njihove smrti. Osnovna ideja iza ove prakse duboko je ukorenjena u verovanje da duše preminulih ne napuštaju svet živih sve dok se ne izvrši poseban obred u kojem se žrtvuje vodeni bivo. Vodeni bivo služi kao sredstvo koje prenosi duše preminulih u svet mrtvih, ali za ovaj obred je potrebno mnogo novca da bi se kupio bivol. Zbog toga, neki preminuli ostaju nezakopani čak i decenijama dok se prikupi dovoljno sredstava za obred.
Da bi se očuvala tela preminulih, koristi se hemijski konzervans formalin, koji sprečava raspadanje tela i omogućava dugotrajno očuvanje. Porodice redovno održavaju tela preminulih članova – peru ih, oblače i obezbeđuju hranu i cigarete za njih. Ovi rituali se obavljaju dvaput dnevno kao izraz poštovanja prema preminulima. Takođe, nije neobično da žene dele prostor sa svojim mrtvim muževima, što se smatra znakom vernosti i poštovanja. Ova neobična tradicija, mada može izgledati čudno na prvi pogled, ima duboko ukorenjen kulturološki značaj u plemenu Toraja. Ona odražava njihovo verovanje u kontinuitet života nakon smrti i poseban odnos prema preminulima.
Osim toga, postoji ritual iskopavanja posmrtnih ostataka poznat kao “ritual tivah,” koji se obavlja kako bi se preminuli preneli na sveto mesto poznato kao Sandung. Ovaj ritual je obavezan za pripadnike plemena Dajak na području Kalimatan, jer smatraju da smrt predstavlja tranziciju iz jednog sveta u drugi.
Pleme Tivah takođe praktikuje ritual “njobeng,” koji uključuje čišćenje lobanja preminule rodbine. Pripadnici ovog plemena veruju da čiste lobanje imaju magične moći koje mogu prizvati dobru žetvu i oterati zlo. Iako je danas ritual “mengajau” zabranjen, čišćenje lobanja i dalje se praktikuje kao deo njihovog nasleđa i kulture.
